Een inspecteur komt heel wat persoonlijkheden tegen tijdens zijn carrière. Mannen en vrouwen die een talent bezitten en dat op hun eigen manier in de verf zetten. Iemand die ik me nog zeer goed herinner, is Eddie Van Maele. Een chef die de evolutie van de Belgische keuken mee vorm heeft gegeven en in de jaren tachtig werd bekroond met twee MICHELIN sterren. In die periode gebeurde er heel wat op gastronomisch vlak in Brussel en de rand. En dat was te danken aan mannen als chef Van Maele.
Welk ingrediënt je hem ook maar gaf, hij slaagde er altijd in om er het beste uit te halen. Eddie Van Maele past in het rijtje van grote namen als Pierre Romeyer, Claude Dupont en Jean-Pierre Bruneau. Mannen die de sterren van de hemel kookten. Chef Van Maele streefde naar de derde ster, maar kreeg die nooit toegekend. En dat zorgde voor ongenoegen.
Het minste dat we kunnen zeggen, is dat de chef een man met karakter is. Tijdens een bezoek aan onze toenmalige directeur van de selectie zei hij dan ook zonder omwegen dat hij een derde ster wilde. “En jullie gaan mij die ook geven.” Die strategie werkte uiteraard niet. We aten meermaals bij Eddie Van Maele. Geweldig lekker, maar geen drie sterren.
Bij een bezoek van twee inspecteurs besloot de chef daarom nog eens goed zijn gedacht te zeggen. Ze stonden in zijn keuken en naarmate het gesprek vorderde ging hij steeds meer tieren. Tot hij besloot een mes in de hand te nemen en de inspecteurs duidelijk te maken dat ze zijn keuken moesten verlaten. Wat ze ook wijselijk hebben gedaan.
Heeft dit invloed gehad op de beoordeling van Eddie Van Maele? Neen. Want het respect voor de chef en zijn keuken is er altijd geweest. Maar die derde ster is er nooit gekomen omdat dat niveau volgens de inspecteurs nooit gehaald is. En daar kon een mes geen verandering in brengen.
