De job van inspecteur is niet voor iedereen gemaakt. Ik heb het eerder al gezegd. Je hebt uiteraard de culinaire kennis en de nooit aflatende honger en interesse nodig, maar je lichaam moet ook voor het vak gemaakt zijn. Ik herinner me een inspecteur die na twee jaar vol met uitslag stond en niet met de stress om kon. Je moet natuurlijk zelfstandig je tournees afwerken, constant neuzen naar nieuwe zaken en je vele reizen plannen. Het werk van een inspecteur is nooit gedaan.
Ik heb er zelf nooit echt last van gehad, alleen heb ik in het begin van mijn carrière enkele verantwoordelijken gehad die er nogal bijzondere leiderschapsmethodes op nahielden. In die periode werd er ook nog vaak geroepen en met potten gesmeten in de keuken. Alles was gewoon harder in die tijd. Het gebeurde wel eens dat je zat te eten en hoorde dat de chef zijn keel open zette in de keuken. Daar keken de mensen toen niet van op. Met de open keukens die vandaag de dag populair zijn, zou dat ook niet meer mogelijk zijn.
De relatie tussen bazen en personeelsleden is veranderd, en dat kan ik alleen maar toejuichen. Er wordt meer naar je geluisterd dan vroeger. Zo stond ik eens koffie te drinken met de toenmalige grote baas van de MICHELIN Gids, tijdens de pauze van onze séance étoiles, waarin we de nieuwe sterren bespraken. Ik zei hem dat we restaurants met een uitstekende prijs-kwaliteitverhouding, die op dat moment werden aangegeven met een rode R, misschien een eigen symbool moesten geven. Een Bib die zijn lippen aflikt bijvoorbeeld.
Hij was een marketingman en speelde daar snel op in. Een jaar later werden de eerste Bib Gourmand restaurants voorgesteld. Het Benelux team is daar dus verantwoordelijk voor en daar ben ik best fier op. De Bib Gourmand is nog steeds super belangrijk, zowel voor Michelin als voor de restaurateurs. Zo zie je maar dat het altijd de moeite waard is om naar je mensen te luisteren.
