Het leven van een inspecteur heeft soms, met enige zin voor overdrijving, wat weg van een James Bond film. Chefs en hun teams azen op je identiteit en halen af en toe de Sherlock Holmes in zich naar boven. Toen ik zelf nog in de keuken stond, rende steevast een van de jongens de parking op als er een ‘potentiële inspecteur’ in het restaurant zat. Reed hij met Michelin banden, had hij een MICHELIN Gids op de achterbank liggen? Niet dat het een bevestiging was, zie het eerder als de bevestiging van je verbeelding. Ik heb lang gedacht dat deze praktijken tot het verleden behoorden, maar afgelopen jaar kreeg ik het bewijs van het tegenovergestelde.
Tot tweemaal toe kreeg ik een melding toen ik na een etentje in mijn auto stapte. Zoals u weet, hangen er vandaag nogal wat snufjes aan auto’s, waaronder allerlei camera’s. Die hadden tijdens mijn afwezigheid opgevangen dat iemand nogal wat interesse had in mijn wagen. Telkens ging een chef – een van hen zelfs met koksbuis – mijn banden checken en even in de auto kijken. Zou het, zou het een MICHELIN inspecteur zijn? Ja, het was er een. Maar zouden ze het echt geweten hebben? En zelfs al wisten ze dat ik een inspecteur was, had ik dan beter gegeten? Ik betwijfel het.
Leven onder de radar heeft soms wat weg van een spelletje verstoppertje. Al dan niet ongewild. Zo was ik onlangs in Antwerpen voor een lunch, in de buurt van de Handelsbeurs. Daar was eerder die dag de MICHELIN Guide Ceremony doorgegaan en ik besloot even binnen te springen om de nog aanwezige collega’s te begroeten. Eenmaal binnen bleken er nog enkele chefs rond te lopen en moest ik een tijdlang ‘schuilen’ in een bureau, tot iedereen weg was. Eenmaal buiten moest ik dan weer een terras vol chefs ontwijken die er rustig zaten te aperitieven. Toen ik een zijstraatje insloeg, merkte ik twintig meter verderop een bekende chef die onderweg was naar het terras. Opnieuw sloeg ik het eerste straatje in dat ik tegenkwam, om uiteindelijk zo snel mogelijk de parking op te zoeken waar mijn auto stond geparkeerd. Oef!
