Pierre Romeyer behoort tot het rijtje chefs die hun stempel hebben gedrukt op de Belgische gastronomie. Hij werd ruim tien jaar bekroond met drie MICHELIN sterren voor zijn sublieme interpretatie van de traditionele keuken. Toen ik als jonge inspecteur te horen kreeg dat ik er mocht gaan eten met mijn Franse verantwoordelijke, was ik uiteraard zeer tevreden. Al zorgde het ook voor wat nervositeit.
Mijn jongste broer was namelijk even aan de slag in het restaurant, als hulp in de keuken. Ik ben opgegroeid in Watermaal-Bosvoorde en we moesten eigenlijk gewoon het bos door om er te geraken. Maar ik durfde dat niet te zeggen aan mijn baas. We moesten heel geheimzinnig omgaan met ons beroep, dat is vandaag ook nog steeds het geval. Ik zat dus heel die maaltijd nogal nerveus op mijn stoel te schuifelen, bang dat we mijn broer tegen het lijf zouden lopen.
Als dessert besloten we twee soufflés te bestellen, een met chocolade en een met banaan. Het restaurant was stilaan aan het leeglopen en het bleef maar duren voor dat dessert op tafel kwam. We hebben heel lang gewacht, maar uiteindelijk konden we genieten van twee uitstekende soufflés. Ik stapte buiten zonder mijn broer te zien en met een uitstekende maaltijd achter de kiezen. Een pak van mijn hart.
Twee dagen erna zat ik koffie te drinken bij mijn moeder en vertelde ik over mijn bezoek aan Romeyer. ‘Ah, jij was dat!’ kreeg ik te horen. Mijn broer, die ondertussen binnen was gelopen tijdens zijn service coupé, deed zijn verhaal over een soufflé van banaan waar hij problemen mee had gehad. Hij stond in voor die soufflés en alles lag klaar, behalve bananen. Hij was dus snel de straat overgestoken en bij Xavier Ide van de Bollewinkel, die net had gesloten, twee bananen gaan halen. Mijn broer had nogal zitten zweten om die soufflés af te krijgen, maar het was dus gelukt. En zo heb ik zonder het te weten een dessert van mijn broer voorgeschoteld gekregen in een restaurant met drie MICHELIN sterren.
Volgende week: smaken evolueren
