De MICHELIN Gids heeft zijn nieuwe selectie voor Turkije bekend gemaakt (lees het hier). Ik had het geluk het afgelopen jaar naar Istanbul, Bodrum en Izmir te mogen reizen om er de culinaire scènes uit te testen. Het leverde me enkele bijzondere herinneringen op, en niet alleen op culinair vlak.
Mijn reis doorheen Turkije mag je gerust als enorm divers omschrijven. Ik reed langs de kronkelende baantjes in Urla waar ik vervolgens pareltjes van wijndomeinen bezocht. Het uitzicht op de glooiende groene landschappen maakte op de zesde verdieping van luxehotel The Peninsula in Istanbul plaats voor een adembenemend panorama met de Aya Sofia en de Gouden Hoorn als blikvangers. Ik ging van eenvoudige dorpsrestaurantjes waar ik smulde van huisbereide dolma naar resorts met een oprijlaan van vier kilometer, een eigen baai waar luxejachten lagen en security die alles in het oog hield. Ik kijk met heimwee terug naar die gezonde Turkse ontbijten met uitzicht op de charmante baaitjes aan het azuurblauwe water.
Tussendoor moest ik regelmatig mijn flexibiliteit aanspreken. Zo kreeg ik vlak voor mijn afreizen te horen dat een restaurant dat kans maakte op een MICHELIN Ster gewoonweg de deuren sloot omdat het seizoen erop zat. En dat gebeurde niet één keer, maar twee! Op zo’n momenten mag je uiteraard niet bij de pakken blijven zitten. Toen bleek dat mijn diner in een groot resort in het water viel, besloot ik meteen twee zaakjes te bezoeken waar ik wel wat in zag. Het ene om 17 uur, het andere om 20 uur 30. Een zware training voor mijn maag, maar wel absoluut de moeite waard, want beiden waren selectiewaardig. De ene zelfs met een Bib Gourmand. Een lange wandeling drong zich achteraf wel op om al dat lekkers te laten zakken.
Ik heb me wel eens vastgereden in kronkelende straatjes waar mijn autootje maar net in paste. Steevast werd ik geholpen door omstaanders, al kwam dan wel eens de vraag of ik pakweg honing wou kopen. Dineren in de vele openluchtrestaurants was een verademing, en dan neem je de straathonden en katten die er vaak rondlopen er zonder problemen bij. Alleen aan een etentje bij veertig graden zal ik nooit kunnen wennen. Als inspecteur wordt je lichaam uitgedaagd, wees daar maar zeker van.
Dat geldt trouwens ook voor je geduld. Zo zag ik eens vanuit de taxi waarin ik meereed het decor stilaan veranderen, om in the middle of nowhere toe te komen voor een loods met een gesloten deur. Daar stond ik dan, in een weinig verleidelijke omgeving, kijkend naar de achterkant van mijn taxi die weg reed. Ik leek even mee te spelen in een slechte B-film. Gelukkig is de wereld vandaag klein en vind je altijd wel een oplossing. Een toevallig voorbij rijdende taxi pikte me op en zorgde ervoor dat ik die avond toch nog wat kon gaan eten.
En dan was er de jonge dame die Nobu restaurant binnenstapte, het restaurant van Ritz Carlton, een van dé luxehotels in Istanbul. De setting is er intiem, met gedempte sfeerverlichting en een loungy vibe. Verschillende koppeltjes keken elkaar diep in de ogen, ik bestudeerde rustig de kaart. Tot die dame haar laptop open deed, iemand opbelde en gedurende anderhalf uur (!) met luide stem een conversatie onderhield. Daar ging de romantiek, en mijn geduld.
Uiteraard kunnen deze enkele zinnen niet weergeven hoe bijzonder mijn ervaringen in Turkije waren. Ik besluit graag met het enthousiasme dat ik heb ontwikkeld voor het land en haar culinaire scènes. Het is zeer verfrissend om nieuwe invloeden te leren kennen en een andere kijk op gastronomie en op duurzame initiatieven te krijgen. Ik kan niet wachten om terug te keren!
