“Hij of zij daar, alleen aan een tafeltje. Dat moét een inspecteur van de MICHELIN Gids zijn!” Deze opmerking valt wel eens te horen in menig restaurant, al sinds ik in de jaren negentig begon met deze job. Maar klopt het nog wel? Toen ik in mijn beginperiode alleen ging eten in het noorden van Nederland, voor de lunch dan nog, waren al de ogen snel op mij gericht. Maar vandaag is het steeds meer gemeengoed dat mensen alleen gaan tafelen, ook in fine dining restaurants.
Onlangs ging ik in het noorden van Duitsland eten in een zaak met een MICHELIN Ster. Ik besloot op tijd te gaan, om nog even te kunnen genieten van het panoramische uitzicht. Tot mijn verbazing kwam ik toe in een zaak met amper vijf tafeltjes, en aan elke tafel welgeteld één persoon. Vier mannen en een vrouw. De aandacht voor het uitzicht verschoof bij het vallen van de avond naar de dunbevolkte tafels. Er heerste een ongemakkelijke stilte, sommige gasten schoven wat onwennig heen en weer op hun stoel. Ik betrapte mezelf er ook op.
Plots opperde de dame dat het toch niet mogelijk was dat vijf mensen alleen in een restaurant zaten en niet met elkaar konden praten. “Zijn we dan allemaal lonely hearts?” Stilaan ontdooide iedereen en ontstond een leuk gesprek waarin elke gast zijn verhaal deelde. Het stelde mijn creativiteit wel op de proef, want ik kon uiteraard niet zeggen dat ik het restaurant kwam inspecteren. Zo werd ik voor even een immobiliënmakelaar. Ietwat ongelukkig, want ik kreeg meteen de opmerking dat de buitenlanders alles kwamen opkopen in de regio.
Maar het ijs was gebroken. Er werd gesproken over wijn, de bierfeesten in München, het voetbal, en uiteraard kwam ook Michelin aan bod. “Er wordt geen muziek in het restaurant gespeeld omdat Michelin dat zo wil,” opperde iemand. Ik keek even raar op. Maar uiteindelijk werd het dus een gezellige avond vol verhalen en gelach. Zo zie je dat het niet enkel MICHELIN inspecteurs zijn die alleen gaan eten. Al kan er altijd wel eentje bij zitten …
