Een MICHELIN inspecteur kent geen grenzen. Jaarlijks bezoeken we diverse buitenlandse steden om de culinaire scènes uit te testen. Elke keer weer een ervaring, de ene keer meer idyllisch dan de andere. Dat laatste was zeker van toepassing toen ik een weekje naar de Amalfikust mocht inplannen. Het azuurblauwe water, de voorbijrazende scooters, de decors recht uit een James Bond film: love it.
Op zo’n trips moet je wel enige weerbaarheid tonen. Niet alles gaat altijd zoals gepland, de taalbarrière en lokale gewoonten kunnen soms voor verrassingen zorgen. Tijdens mijn eerste lunch was het meteen prijs: het restaurant waar ik weken ervoor al gereserveerd had, bleek gesloten. Zomaar. Gelukkig vond ik een ander restaurant in de buurt, al zou ik mij de keuze later beklagen.
Ik had al een slecht voorgevoel toen ik mijn hoofdgerecht aan het eten was. De versheidsdatum van een schaaldier op het bord was wellicht overschreden, en dat heb ik geweten. ’s Namiddags besloot ik even te rusten op mijn hotelbed en mijn vertering zijn werk te laten doen. Ik had ’s avonds een tafeltje in een restaurant met een MICHELIN ster, waar het decor zelfs een Britse spion zou doen smelten. Ik moest en zou gaan.
Mijn dutje deed deugd en ik besloot mijn reis in te zetten. Ter plaatse maakte het restaurant al zijn beloftes waar. Het uitzicht over het water was adembenemend. De eerste hapjes een streling voor de tong. En dan, terwijl ik een glaasje wijn vroeg aan de sommelier, ging het licht uit. Een paar tellen later werd ik wakker in de lounge. Daar eindigde mijn etentje ook meteen, badend in het zweet en zo wit als een doek. Gelukkig ontfermde het attente zaalpersoneel zich over mij en zorgden ze ervoor dat ik veilig terug in mijn hotel terechtkwam.
Wat was me dat een ontgoocheling! Ik had hier zo hard naar uitgekeken, maar deze droom werd doorprikt door een schaaldier met een luchtje aan. Les risques du métier, kan je dan stellen. En wat ik de dag erop dan heb gedaan? Wat dacht u …
Hoofdfoto ©Niko Boi/Sensi
