De Swaen in Oisterwijk is ongetwijfeld een van de meest iconische restaurants in Nederland. Cas Spijkers schreef er een belangrijk hoofdstuk in de Nederlandse gastronomische geschiedenis en werd er beloond met één en twee MICHELIN sterren. Ik herinner me dat ik er ging eten bij een van zijn opvolgers, Alan Pearson. Het restaurant had op dat moment één MICHELIN ster. Ik reed op een woensdag naar Oisterwijk voor de lunch, maar tot mijn verbazing bleek het restaurant niet open te zijn. De gastheer vertelde me dat ze uitzonderlijk pas een dag later openden. Ik besloot een tafeltje te reserveren voor de volgende dag en elders te gaan lunchen.
Op donderdagmiddag kwam ik dus opnieuw aan bij De Swaen. Groot was mijn verbazing toen ik door de voordeur liep: al het personeel stond tot achterin het restaurant in een rijtje opgesteld. Van de afwasser, de schoonmaker en de maître tot de souschef en de chef. Het leek wel een receptie voor de koningin (lacht). Ik besloot dan maar om iedereen beleefd een hand te geven, tot aan de chef die me hartelijk begroette.
Ik vraag me nog steeds af hoe het team erachter was gekomen dat ik een MICHELIN inspecteur ben. Heeft de chef me herkend? Nu is het wel zo dat iemand die begin jaren 2000 alleen ging lunchen nog wel iets was waarvan mensen opkeken. Gelukkig is dat stilaan aan het veranderen. Een erehaag heb ik sindsdien alvast niet meer gekregen.
Ben ik toen bediend als een koning? Ja. Heb ik beter gegeten dan indien ik anoniem was geweest? Wellicht. Maar heeft De Swaen een tweede ster gekregen? Nee. Want zoals eerder al gezegd, wordt die ster niet op één etentje toegewezen. We keren terug. En inspecteurs moeten doorheen dergelijke zaken kunnen kijken en inschatten welke bekroning een restaurant verdient. Uiteindelijk krijgt iedereen wat hij verdient.
Foto Alma ©Pieter D’Hoop
