Je kan het je vandaag nog moeilijk inbeelden: een week op de baan zijn en geen enkel contact hebben met je vrienden en geliefden. De wereld is vandaag klein geworden door de opmars van allerlei communicatiemiddelen, en dan denk ik zeker aan sociale media. Maar zoals ik eerder al vertelde, waren wij op onze tournees grotendeels afgescheiden van de wereld. Onze enige contacten waren die met chefs en de hotelbediende die onze kamer aanwees.
En dat was niet gemakkelijk voor mij, want ik ben een sociaal beest. Ik hou ervan om omringd te zijn door mensen. Zelfs al hou ik er evengoed van om af en toe even helemaal alleen te zijn. Maar dat neemt niet weg dat ik moeilijke momenten heb meegemaakt toen ik op verplaatsing was. Zeker toen ik problemen had met mijn eerste huwelijk en thuis een jonge zoon had zitten. Dan zit je daar in het noorden van Nederland, zonder enig contact met je gezin. Een hele week vechten tegen de windmolens, in een grijze mist. Alleen op je kamer rapporten schrijven, en jezelf bij momenten de vraag stellen: Wat ben ik hier eigenlijk aan het doen?
Ik geef gerust toe dat ik toch enkele keren met tranen in mijn ogen achter mijn hotelbureau zat. Je stelt je dan al die vragen, hebt er een matige maaltijd op zitten, moet de dag erna ook nog eens een extra bezoek inpassen in je al zeer strakke planning. Pff. Gelukkig maakten die grijze dagen snel plaats voor mooie ontdekkingen.
Zo zat ik op tournee in Drenthe en ging ik de dag na een van die zware avonden eten in Zweeloo, bij De Bokkepruik. Daar zit je dan lekker te eten en dringt het tot je door: dit is hier een ster! Dat gevoel maakt alles goed. Vergelijk het met een doelpunt scoren in een sport.
Ook bij De Lindehof in Nuenen beleefde ik zo’n bijzonder moment. Gerard Wollerich stond daar toen in de keuken. Ik had op kantoor een fiche gekregen over het restaurant. Niet super positief, maar ik besloot toch eens te gaan kijken. Ik liet mijn buikgevoel spreken. Een geluk, want ik vond een mooi zaakje met een leuke kaart. De week erna ging ik eten, en bingo: ook hier een ster. En die was overtuigend.
Je moet weten dat we in die tijd veel meer onze tijd namen om een ster te zetten. Werkelijk elk gerecht moest constant zijn. Nu zijn we daar iets soepeler in. Dat moet ook, want alles gaat sneller in de huidige consumptiemaatschappij. Daarom sta ik graag even stil bij deze herinneringen en de mooie carrière die chef Wollerich bijvoorbeeld heeft uitgebouwd. Het was allemaal de eenzaamheid waard.
Volgende week: communautaire gevoeligheiden
