We nemen u mee naar een restaurantje in Wallonië, enkele jaren geleden. De kalender gaf 14 februari aan. Het restaurant zat die middag vol met koppeltjes die hun liefde kwamen vieren rond een bord lekker eten. Op zo’n dagen is alleen eten voor mij toch altijd een beetje eenzaam. Al gebeurt het wel dat de gastvrouw je net daarom wat meer in de watten legt.
Die middag zat ik dus alleen, net als de oudere dame naast mij. De tafeltjes stonden dicht bij elkaar en we geraakten snel aan de praat. Van het ene verhaal rolden we in het andere, tot de dame me vertelde dat ze aan kanker leed. Ze was terminaal. Net daarom wilde ze nog zo hard mogelijk genieten van het leven, en kwam ze hier ook lekker lunchen.
Dat bleek geen toeval. Ze vertelde me over haar liefde voor restaurants, over de MICHELIN sterren die ze vaak bezocht, ook in Frankrijk. Op het einde van onze ‘tête-à-tête’ besloot ik haar te vertellen dat ik een inspecteur ben. Een biecht die haar zichtbaar aangreep. Ze had tranen in haar ogen. Jarenlang had ze als trouwe restaurantgast een zekere band met MICHELIN opgebouwd, en nu zat ik daar. Een inspecteur als Valentijn.
Ik hoef niet te benadrukken dat dit een bijzondere Valentijnsdag was. Een herinnering die ik koester, een herinnering die me vandaag nog steeds emotioneel maakt. Voor ons inspecteurs telt het bord en enkel het bord. Maar soms gaat op restaurant gaan over meer dan lekker eten.
