“Wat moet dat toch saai zijn, elke dag alleen op restaurant gaan.” Dit krijg je als inspecteur wel vaker te horen. Een opmerking die ik eerder moet ontkennen. Uiteraard groeit een gezellig etentje met vrienden en familie ook voor ons vaak uit tot een blijvende herinnering. Wat kan ik er van genieten om in goed gezelschap te smullen van een tafel vol Griekse of Libanese lekkernijen, waar iedereen zich vrijelijk bedient en ondertussen gezellig met elkaar keuvelt.
Vraag je mij om achteraf een rapport te schrijven over mijn bevindingen, dan moet ik toch even blazen. Net door die gezelligheid en het vele keuvelen, ben je minder gefocust op wat er op je bord komt. Ik herinner me nog zeer goed hoe ik enkele jaren geleden ging eten met een collega inspecteur. Toen het hoofdgerecht werd ingezet, was ik volop een verhaal aan het vertellen. Ik liet me niet afleiden en ging gewoon door, tot mijn collega vroeg of ik toch even stil wou zijn. Hij wou zich concentreren op zijn maaltijd.
Klinkt dit ietwat cru? Misschien. Maar hij had wel gelijk. Als je ten volle wilt genieten van je bord, is er niets beter dan alleen eten. Het werk van de cuisinier ervaren, de verschillende facetten van een gerecht ontwaren, de diepgang van de smaken tot jezelf nemen. Het is geen toeval dat men zegt dat het een goed teken is als het stil is aan tafel.
Nu is het wel zo dat je ook wel gaat blazen als je drie uur aan tafel zit en een ellenlang menu krijgt voorgeschoteld. Maar dat is nu eenmaal part of the game. En als gepassioneerde fijnproever blijft elke restaurantervaring een belevenis op zich. Het is veel meer dan je buikje rond eten. En dat doe ik eigenlijk het liefst met me, myself and I.
Foto Basiliek ©Josefien Bouw
