Een destructurering, herinterpretatie, of nog 2.0-versie. Het zijn woorden die weleens voorkomen in het culinaire taaltje. Velen wagen zich aan deze oefening, velen falen. Het mag dan ook niet onderschat worden: je gaat een bereiding die vaak is uitgegroeid tot een publiekslieveling proberen heruit te vinden en naar een next level te brengen. Een opdracht die niet voor de hand ligt. Dat bleek onlangs nog, toen ik Mont Blanc als dessert op de kaart zag staan. Een fijne mengeling van gezoete kastanjepuree, meringue en slagroom.
Deze klassieker uit de Franse patisserie werd ‘geherinterpreteerd’ door de chef, met het bovenstaande resultaat. Een ontgoocheling. Laat het duidelijk zijn: wanneer het servies meer eer aandoet aan het dessert dan het dessert zelf, ga je beter gewoon voor de 1.0-versie.
