Een vermelding in de MICHELIN Gids is gegeerd door menige chef. Ze genieten van de erkenning van een selectie en de verhoogde aandacht die deze hen oplevert. Het leidt soms ook tot frustratie, wanneer die selectie er maar niet komt. Sommige mensen denken dat een flesje wijn wel kan helpen om een eventuele selectie af te dwingen. Die neem ik uiteraard niet aan, hoe hard ze ook aandringen. Sommigen gaan echt wel heel ver met hun voorstellen.
Zo bleef een Brugse restaurateur maar aandringen om opgenomen te worden in de Gids. Jarenlang. Onze hoofdredacteur vroeg me er te gaan eten en het gesprek met hem aan te gaan. Uit mijn lunch bleek dat we de juiste keuze hadden gemaakt: de keuken volstond niet voor onze selectie. Te banaal, te duur, te toeristisch. Het bezoek aan de keuken bevestigde wat ik had geproefd. De producten waren matig en de jonge chef had nog niet de kennis om zo’n grote kaart en aantal couverts te kunnen beheren.
Ik kaartte mijn bevindingen subtiel aan bij de patron, maar die liet zich niet afschepen en bleef aandringen. Hij vertelde me dat heel wat mensen gewoon voorbij zijn zaak liepen omdat ze hem niet in de MICHELIN Gids zagen staan. In zijn bureau stelde hij voor om mij 100.000 Belgische frank te betalen, in ruil voor een inschrijving met twee bestekjes. Ongelooflijk! Verbolgen nam ik mijn papieren bijeen om de zaak onmiddellijk te verlaten. Nadat ik de man duidelijk had gemaakt dat wij zo niet werken, uiteraard. Ik stapte de eerste telefooncel binnen om mijn baas het nieuws te melden.
Het restaurant werd hierna niet meer door ons bezocht en ging twee jaar later zelfs definitief dicht. Het bord beslist of een restaurant in de MICHELIN Gids komt. Niet de portefeuille.
